W krainie Dziewiczej Góry, czyli o Szubinie

Tego szukamy w Szubinie

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Szubin, Szubin praca, Szubin pogoda, szubin24, itv Szubin, verona Szubin.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Szubinie, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jego historii.

Szubin to miasto usytuowane w północno-wschodniej części Pałuk, na obszarze Pojezierza Wielkopolsko-Kujawskiego. Pierwsze ślady osadnictwa na tych terenach datowane są na około 8000 lat p.n.e. i związane są z epoką kamienia. Nazwa miasta jest dzierżawcza i wywodzi się od popularnego nazwiska lub przezwiska Szuba, odnoszącego się do rodzaju okrycia wierzchniego podbitego futrem. Pierwsza wzmianka o Szubinie pochodzi z roku 1365, z końcowego okresu panowania Kazimierza Wielkiego. Miasto zostało założone na prawie magdeburskim. W okresie od XIV do XVIII wieku Szubin administracyjnie należał do województwa kaliskiego i powiatu kcyńskiego, będąc częścią Wielkopolski.

W średniowiecznych źródłach znajduje się opis Sędziwoja z rodu Pałuków, herbu Topór, uważanego za założyciela Szubina. Sędziwój był budowniczym miejscowego zamku gotyckiego oraz fundatorem kościoła. Urodzony około 1328 r. był synem Sławnika, miał siostrę oraz braci Mikołaja z Wąsosza i Świętosława z Grodziska. Odeszły od niego plany kariery duchownej, a objął liczne ważne funkcje, takie jak podkomorzy poznański, starosta generalny wielkopolski, starosta krakowski i wojewoda kaliski. Ze związku z Wichną z Psarskich miał cztery córki. Po jego śmierci Szubin przeszedł w posiadanie Macieja z Łabiszyna i jego żony Małgorzaty, córki Sędziwoja. W 1410 r. król Władysław Jagiełło gościł na zamku szubińskim, który był jednym z najmniejszych miast Wielkopolski. W 1435 r. Jan Czarnkowski z Czarnkowa stał się właścicielem dóbr szubińskich.

W XVII wieku Szubin znalazł się pod panowaniem Opalińskich, a w szczególności Krzysztofa Opalińskiego, postaci wszechstronnie wykształconej i zwolennika Szwedów w czasie potopu szwedzkiego. W tamtym okresie populacja miasta wynosiła około 450 osób, z których połowa pracowała w rolnictwie. W 1659 r. król Jan Kazimierz odwiedził zamek szubiński. Dobra szubińskie przeszły w ręce rodziny Konarzewskich w 1674 r., a następnie, od 1731 r., do rąk rodziny Mycielskich. W XIX wieku ostatnimi właścicielami stali się niemieccy Kiehnowie. W XVIII wieku Mycielscy przekształcili zamek w rezydencję barokową, a ratusz mieścił się w centrum miasta na dzisiejszym Placu Kościelnym. Spis z 1766 r.informuje o 26 domach przy tym placu i około 660 mieszkańcach, w tym 596 katolikach, 34 protestantach i reszcie Żydach.

Miasto doświadczyło trudnych czasów związanych z wojnami i pożarami, które nawiedziły Szubin w 1797 i 1840 r. W 1773 r. Szubin stał się częścią zaboru pruskiego po I rozbiorze Polski. W 1794 r. w trakcie powstania kościuszkowskiego miasto zostało uwolnione spod panowania pruskiego zaangażowaniem Stanisława Mycielskiego, właściciela dóbr szubińskich. Upadek powstania przywrócił władzę pruską, ale miasto odzyskało niepodległość w okresie Księstwa Warszawskiego. W 1816 r. Szubin liczył 1300 mieszkańców, z czego połowę stanowili katolicy, a pozostałą połowę równo dzielili protestanci i Żydzi. Pół wieku później, w 1858 r. liczba mieszkańców miasta podwoiła się.

W okresie zaboru pruskiego w XIX wieku nastąpiły istotne zmiany administracyjne. W 1818 r. utworzono nowy powiat szubiński, obejmujący Szubin, Łabiszyn, Barcin, Rynarzewo, Kcynię, Żnin i Gąsawę. Powiat ten był częścią regencji bydgoskiej, a ta razem z regencją poznańską tworzyła Wielkie Księstwo Poznańskie, będące częścią Prus. W 1835 r. w Szubinie powołano sąd ziemski i miejski, później złączone w sąd powiatowy. W mieście wzniesiono nowe budynki urzędowe, takie jak starostwo, poczta, kościół protestancki, szpital powiatowy, zakład wychowawczy oraz szkołę. Szubin stając się miastem powiatowym, zyskał na znaczeniu dzięki uruchomieniu linii kolejowej do Bydgoszczy w 1895 r. i do Poznania w 1908 r. Mimo prób germanizacji polskie społeczności wspierane przez duchownych z parafii św. Marcina Biskupa skutecznie przeciwstawiały się wprowadzanym zmianom. To zaowocowało podczas powstania wielkopolskiego w 1919 r. Po nieudanych próbach wyzwolenia 2 i 8 stycznia miasto odzyskało niepodległość 11 stycznia, po zwycięskiej bitwie o Szubin.

Po odzyskaniu niepodległości Szubin pozostał miastem powiatowym aż do 1938 r., kiedy został włączony do województwa pomorskiego, wcześniej znajdując się w granicach województwa poznańskiego. Przed wybuchem II wojny światowej miasto liczyło 3521 mieszkańców. W dniu 5 września 1939 r. wojska niemieckie wkroczyły do opustoszałego miasta, rozpoczynając trwającą w Szubinie i okolicach tragedię narodu polskiego. Eksterminacja ludności, wysiedlenia oraz przymusowe wywózki na roboty przyniosły ogromne cierpienia. Powiat szubiński został włączony do Kraju Warty, a nazwę miasta zmieniono na Altburgund. Wyzwolenie nastąpiło 21 stycznia 1945 r. w wyniku ofensywy I Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej podczas wiślańsko-odrzańskiej operacji.

---

Sięgnij po więcej informacji od Twojego Miasta